آیا مدرسین زبان زبان آموزان را دست پایین می‌گیرند؟
آموزشگاه زبان ایران آکسفورد امروز یک بحث فلسفی در مورد کلاس های درس و مدرسین انجام می دهد. گاهی اوقات فکر می‌کنیم که مدرسین زبان برای دفاع از نقش در کلاس زبان آموزان را دست کم می گیرند. اما آیا مدرسین زبان دانش‌آموزان خود را دست پایین می‌گیرند؟. شاید دانش‌آموزانشان این را حس می‌کنند و متعاقباً عکس‌العمل نشان می‌دهند.
اما آیا مدرسین زبان دانش‌آموزان خود را دست پایین می‌گیرند؟
این‌ها تعدادی نکته‌ی اخیر از معلم‌ها در رابطه با نقش کلاس در برابر آموزش الکترونیک است. ما سؤالات و نظرات خودم را اضافه کرده‌ایم.
همه‌ی دانش‌آموزان کمرو هستند. «اغلب زبان‌آموزان فاقد اعتماد به نفس هستند. کلاس درس جایی است که می‌توانند بدون ترس صحبت کنند.»
اما این ترس از کجا می آید؟ آیا ترس از اشتباه کردن است. احتمالاً رویکرد سنتی «تدریس و امتحان» ما برای یادگیری این ترس را به آن‌ها داده است یا لااقل آن را تشدید کرده است. آیا می‌توانیم ترتیبی دهیم که یادگیرندگان اشتباهات را به عنوان چیزهایی خوب یا لااقل بخشی ضروری از یادگیری تلقی کنند؟ حتی اگر اشتباهات برای مدتی قابل توجه استمرار داشته باشد؟
دانش‌آموزان انگیزه‌ای ندارند. «زبان آموزان ابتکار عمل یا انضباط یادگیری به تنهایی را ندارند.» «بسیاری از دانش‌آموزان همچنان آماده‌ی به پذیرش یادگیری از راه دور نیستند.»
دانش‌آموزان نیاز دارند که به آن‌ها گفته شود چه زمانی یاد بگیرند. کلاس درس محیطی است که در آن قصد به یادگیری وجود دارد.»
آیا فقط وقتی که قصد به یادگیری می‌کنیم، فرا می‌گیریم؟ آیا فقط وقتی‌که عمداً اقدام به یادگیری می‌کنیم، آموزش می‌بینیم؟
کلاس درس فضایی با شکوه است، به دور از دنیای زمخت کار و تجارت. به نظر ما این ادعا که شرایط کلاس درس، شرایطی مصنوعی است، پیشنهادی اساساً بی‌معنا و مغشوش کننده است. شاید پس بهتر باشد که همه‌ی مدارس را تعطیل کنیم. ما اگر می‌توانستم انتخاب کنم، ترجیح می‌دادیم که همه‌ی پاساژها و دفتر را ببندیم و به جای آن کلاس درس می ساختیم.»
